Als ik dit schrijf is het Pinksteren. En ik realiseer me hoe vreemd het eigenlijk is, dat we als gemeente voor dit feest niet bij elkaar komen. Terwijl Pinksteren toch bij uitstek het moment is om samen te komen en stil te staan bij het wonder van het Woord, "dat ons ten leven riep". Dat mensen samenbrengt en samensmeedt tot een gemeente. Zo wàs het ooit. Maar er wordt wel eens schamper gezegd dat deze boodschap niet meer van deze tijd is, en in een museum thuishoort. Onwillekeurig droom ik weg, en herinner mij een prachtig museum, dat ooit speciaal werd gebouwd voor "de bijbelse boodschap": het Musée National Message Biblique. Het museum, waar het hier om gaat, is geen alledaags museum. Het bevat een aantal werken van Marc Chagall, die oorspronkelijk bedoeld waren voor een kapel in Vence, een stadje zo'n 15 km. ten noorden van Nice. In het voorwoord van de catalogus schrijft Chagall zelf: "Omdat ieder leven onvermijdelijk ten einde gaat, moeten wij ons leven, zolang het duurt, in de kleuren van onze liefde en onze hoop uitbeelden." Kleuren van hoop en liefde: waarschijnlijk kent u wel werk van Chagall. Voor zover hij zich heeft laten inspireren door de bijbel zijn z'n werkstukken - wat je zou kunnen noemen - bijbelse beeldmeditaties: herkenbare vormen, die verwijzen naar onze tijd. Ineens staat daar bijvoorbeeld de Eiffeltoren, of zien we vluchtelingen en een dorp dat in brand staat. De voorstellingen vormen een uitdaging om te zoeken naar verbindingen tussen bijbelse verhaalmotieven en onze actualiteit. En wat de kleuren betreft: de kleuren, die Chagall gebruikt, vormen een verhaal apart. Je ziet oppervlakken, die bedekt zijn met primaire kleuren volgens een plan, dat tóch alles behalve doorzichtig is. Precies zoals de bijbelse boodschap zelf vormen al die voorstellingen geen sluitend geheel. Steeds weer worden er méér vragen opgeroepen, dan dat er worden beantwoord. En als je al eens een antwoord vindt, dan blijkt het achteraf vaak voorbarig te zijn geweest. Je conclusies waren dan toch weer te snel getrokken en te simpel. De werkelijkheid bleek weer eens gecompliceerder dan je dacht. Zo is het ook met het Woord. Het wonder van het Woord is, dat er steeds weer nieuwe betekenissen zijn, die we nog niet hadden ontdekt; en dat nieuwe ervaringen ons soms onverwacht in staat stellen om te onderkennen, dat al heel lang geleden mensen soms konden verwoorden, wat ik tot nu toe niet had kunnen begrijpen. Pinksteren in Nice? Daar heeft de wereld van de Bijbelse Boodschap op een onverwachte manier een ruimte gevuld. In gedachten zie ik, hoe daar vandaag misschien wel mensen van heinde en verre toestromen naar een "museum"": een tijdloze ruimte, die uitnodigt tot stille beschouwing en tot een bereidheid om de geheimen van het eigen leven te herkennen in de kleuren van hoop en angst, van liefde en ontzetting; om het eigen verhaal te plaatsen in relatie tot dat brandende dorp, die grote stad, het paradijs of de vloed van water die alles dreigt op te slokken.

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail