Voorop staat dat de Remonstrantse Geloofsgemeenschap deel uitmaakt van de universele Christelijke kerk. Maar daarbinnen vertegenwoordigt ze een bepaalde, door de tijden bestempelde, geloofstraditie. Grosso modo zou je kunnen zeggen dat die wordt gekenmerkt:
1.: door persoonlijke vrijheid met betrekking tot de eigen geloofsbeleving / geloofsexpressie ook, gevoed uiteraard door het evangelie van Jezus Christus
2.: door een hoge waardering voor de menselijke cultuurtaak - het leefbaar maken van het leven en het bewoonbaar maken van de aarde.

Beide elementen komen samen in wat je zou kunnen aanduiden als 'evangelische humaniteit' (Christelijk humanisme).

Een Remonstrantse Gemeente bestaat daarom uit mensen, die zich in deze traditie thuis voelen en die daar bewust voor kiezen. (We hebben, zoals u weet, geen doopleden.) Gemeenteleden en vrienden zijn dan ook mensen, die vanuit dit gegeven op eigen manier hun christen-zijn in de samenleving gestalte willen geven. Voor de gemeente betekent dit, dat inhoud en vormgeving in hoge mate worden bepaald door de leden en vrienden van de gemeente zelf.

Dit heeft gevolgen voor wie in zo'n gemeente predikant wil zijn. Een door de gemeente beroepen predikant heeft binnen het geheel een taakstelling, die van de taakstelling van de gemeente is afgeleid. Wat in de eerste Petrusbrief gezegd wordt over alle gemeenteleden, dat geldt ook voor de predikant:
"Laat ieder van u de gave die hij van God gekregen heeft, gebruiken om de anderen daarmee te helpen, zoals het goede beheerders van Gods veelsoortige gaven betaamt. Voert u het woord, laat dan Gods woorden doorklinken in wat u zegt. Helpt u anderen, doe dat dan vanuit de kracht die God u geeft."

De man of vrouw, die in een Remonstrantse gemeente geroepen wordt tot het predikantschap is daarom dus ook niet bekleed met een bepaalde macht om het geloof met gezag door te geven. De predikant wordt beroepen om vanuit zijn eigen theologische discipline, zijn eigen pastorale verantwoordelijkheid en zijn eigen charisma / bevlogenheid de gemeenteleden en vrienden te helpen bij het zoeken naar de bron van het leven, en hen voor te gaan in de liturgie - die de viering is van het leven waarin God ons wil laten delen. Ik meen dat de liturgie centraal staat: wat daar gestalte krijgt zet zich voort in pastoraat en diakonie - dat wil zeggen in dienst aan elkaar en aan de wereld met haar vele noden.

Vanzelfsprekend zal elke predikant aan dit pastoraat zijn eigen signatuur geven. Maar de kern van het pastoraat zal toch altijd zijn: wat bestaansverheldering brengen als leven en dood soms zo uitzichtsloos lijken; mensen helpen om de diepten van hun mens-zijn opnieuw te ervaren en vooral ook: de vreugde van het evangelie te wekken in het hart van allen die bij de gemeente betrokken zijn.