Toen prof. G.J. Sirks, remonstrants seminariumhoogleraar (1949-1958) tegen het einde van zijn leven een kleine verzameling van zijn preken uitgaf, onder de titel 'Ik heb geloofd, daarom heb ik gesproken' (zie 2 Kor. 4:13) schreef hij in het voorwoord dat hij niet 'ouderwets bang' was voor het woord 'preek'. Wie Sirks gekend hebben, weten dat dat geen betoon van flinkdoenerige stoerheid was. Hij gaf alleen aan dat hij wist, wat zijn taak was.

Ik moet daaraan denken nu ik regelmatig in kerkdiensten uit de mond van de voorganger of op de gestencilde orde van dienst in plaats van het woord 'preek' het woord 'overdenking' tegenkom. Is menigeen nu wel bang voor het woord 'preek'? Mij dunkt, die watervrees is ten onrechte. Men moet zich niet voor het woord 'preek' gaan generen en wegkruipen achter het schijnbaar minder belaste, maar ook enigszins zoetsappige woord 'overdenking'. De reden die ik daarvoor wil aanvoeren is de volgende. In de kerkdienst op zondag komt de gemeente niet bij elkaar om iemand hardop te horen mediteren. Een hardop uitgesproken 'overdenking' kun je alleen maar bijwonen. Daar ben je op zijn best bijzitter bij. In de kerkdienst is de preek een verbaal gebeuren met een adres. De gemeente is de geadresseerde van een vertaalde en vertolkte boodschap en niet de bijzitster van een vrijzwevende gedachtengang. De preek is een deel, een schakel in de voortgaande missie, waarin iets van God ter sprake wordt gebracht. Alle bedenkelijke dingen die men over preken zeggen kan, kunnen alleen maar leiden tot de conclusie dat er dan anders, beter, korter, hartelijker enz. gepreekt moet worden. Wegkruipen achter het woord 'overdenking' helpt niets. Het miskent de eervolle taak, het vak van de predikant/voorganger als tolk en getuige. Het miskent ook de gemeente in haar kwaliteit van gelovig/ongelovig adres van het evangelie.