stilte

STILTE
Stilte is:
hakkend in de steen
intens luisteren naar wie ik ben
en tegelijk
opletten wat de steen is:
want hij heeft het laatste woord.

Stilte is:
eerbied voor het materiaal
dat in mijn handen vorm krijgt
en eerbied voor mezelf
als bouwer van een brug
naar een nieuwe oever.

Bruno-Paul de Roeck.

Dit is het gedicht van een beeldhouwer. In gedachten zie je de man bezig met de steen. Zo voltrekt zich een geheimzinnig proces van wording: de steen onthult een vorm, die eerder onzichtbaar was en nog niet bestond. En de man wordt al doende wie hij nog niet was.

Misschien is levenskunst wel de kunst om zó, als kunstenaar, te leven: vanuit het besef dat wij worden gevormd, terwijl we bezig zijn om onze wereld gestalte te geven. Zo levend doen we steeds weer nieuwe ervaringen op, ontstaan er nieuwe inzichten, en "komen we ook zèlf uit de verf".

Wie zó probeert te leven, leeft in het nu: in een gespannen verlangen om te zien wat nóg verborgen is. Misschien moet je wel jong zijn om (nog) zó te kunnen leven. Want mensen veranderen naarmate ze ouder worden: dikwijls zie je, dat er een zekere onrust groeit. Wie van verre komt heeft weet van verliezen: van dromen die verloren gingen, van tijd die door de vingers glipte, van kansen die te laat werden ontdekt, van dingen die geen keer meer nemen en van mensen die uit handen gegeven moesten worden. Ook zulke verlieservaringen vormen een mens en grijpen hem aan. Ze kunnen verontrusten: was dit het nou? Of heb ik in mijn leven iets wezenlijks gemist - over het hoofd gezien? Had mijn leven wel zin? Waren de dingen die ik deed wel nuttig? Het is niet denkbeeldig, dat (vooral) oudere mensen door zulke gedachten het contact met de werkelijkheid gaan verliezen. En dat is jammer: want eigenlijk is er - ook als je oud bent - maar één werkelijkheid: die van het nu.

In de stilte van het nú rust het geheim, waarover de dichter spreekt. Bespiegelingen rond de zin van het leven en het nut van wat we zoal deden leiden af van waar het wèrkelijk om gaat: om het creatieve proces, dat leven heet; om de beoogde schoonheid van het bestaan. Misschien moet je wel een (levens)kunstenaar zijn om je ten volle het mysterie bewust te zijn: dat het leven een kunstwerk is, waaraan we ge´nspireerd van dag tot dag gestalte kunnen geven, waarbij als bijzonderheid kan worden ervaren dat we - al boetserend - ook zelf worden gevormd. Misschien moet je wel een gelovige zijn om te beseffen wat het betekent om geschapen te zijn naar Godsbeeld: tegelijktijd schepsel en schepper.

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina.

Reactie? Zend een E-mail