Zo heet het plaatsje waar ik dit schrijf. Letterlijk vertaald: de heilige Verlosser van Montagut. Voor mezelf vertaal ik het vrij in: "het land van de goede herder", hiertoe mede geïnspireerd door de aanblik van een kudde, die juist de bergen intrekt.

Vanuit mijn tijdelijke verblijfplaats kijk ik uit op een dichtbegroeid landschap, dat geel is van de brem. Even verderop staat een verlaten huis: vergane glorie. Uit deze, toch al dun bevolkte, streek zijn veel mensen weggetrokken. Misschien wel omdat ze droomden over ongekende mogelijkheden elders; misschien ook wel omdat ze de schoonheid niet meer zagen of omdat ze er onvoldoende bronnen van bestaan vonden; of was het misschien om de stilte te ontvluchten? Je kunt je het nauwelijks voorstellen in dit paradijselijke gebied, wanneer de vogels fluiten en wanneer je al het jonge groen ziet en de bloemenpracht, waarmee de meimaand zich hier tooit. Toch maakt het gebied een verlaten indruk.

Het doet mij denken aan de wereld van het geloof: een wereld, die ondanks alle schoonheid en pracht er tamelijk verlaten bij ligt. Veel mensen hebben deze wereld achter zich gelaten, misschien wel om dezelfde redenen, die ik hierboven omschreef. Is dat jammer? Wie zal het zeggen...

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.