Bevrijding
Na 50 jaar viert Nederland de bevrijding. Bijna dagelijks worden op de televisie beelden vertoond over de oorlog: om ons eraan te herinneren hoe het was. Je zou misschien kunnen zeggen: wat een zegen dat dat nodig is. Andere landen hebben sedert 1945 al weer oorlogssituaties gekend; wij niet. Er is hier een hele generatie opgegroeid die de oorlog niet uit eigen ervaring kent.

Anderzijds; wat doen die gruwelijke beelden met ons? Werken ze bevrijdend? Werken ze shockerend? Of zijn ze vooral sensationeel? Voor wie zijn ze precies bedoeld? Worden we uitgenodigd om ons te identificeren met degenen, die toen "goed" waren? Eén ding is duidelijk: nog steeds loopt er een scheidslijn tussen de goeden en de slechterikken.

Maar zien we niet dagelijks beelden van de actualiteit, die tonen dat mensen elkaar afslachten tot op de dag van vandaag? En dat goeden en slechten maar moeilijk te onderscheiden zijn? Het is ook heel moeilijk om goed te zijn..., wanneer je in je bestaan wordt bedreigd.

We moeten ervoor waken, dat de bevrijding een cultus wordt die voorbij gaat aan de pijn van de slachtoffer, ongeacht of het nu de mensen zijn die lijden onder het verlies van dierbaren, of dat het mensen betreft die gehavend zijn omdat ze opgroeiden in een gezin dat "fout" was. Er zijn nog zoveel mensen die zich tot op de dag van vandaag niet hebben kunnen bevrijden van de last, die sedert de oorlogsjaren op hen rust. Of die nog steeds rondlopen met hun "geheim". Zijn we al in staat om voor elkaar de veilige ruimte te scheppen, waarin ieder zijn/haar herinneringen vrij kan neerleggen? Of laten we de mensen, die destijds gevangen waren nog steeds in hun isolement, opgesloten in onzichtbare kooien?

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.