Een oude Joodse legende vertelt over een rabbi, die rondreisde. Overal waar hij kwam vroeg hij de mensen, hoe het met hen ging. En meestal antwoordden de mensen hem en zeiden ze dat het goed met hen ging. Maar eens kwam hij in een synagoge: daar zat een oude man te studeren. Toen de rabbi vroeg hoe het met hem ging, kreeg hij geen antwoord. En toen hij het nog eens probeerde de aandacht te trekken van de man raakte deze geïrriteerd en zei: "U ziet toch, dat ik bezig ben." De rabbi reageerde met de woorden: "Maar zorg je dan niet voor Gods levensonderhoud?" Toen keek de oude man verbaasd op met een vraag in zijn ogen. De rabbi voegde toe: "We moeten toch deze wereld maken tot een plaats waar God zou kunnen wonen? Gods levensonderhoud is de dank die wij Hem geven voor het mogen werken aan zijn wereld".

Aan dit verhaaltje moest ik denken toen ik tijdens mijn vacantie een paar dagen in Parijs rondliep: tussen al die mensen, die je in zo'n grote stad tegenkomt; een bonte menigte, zichtbaar een multiculturele samenleving. Wat mij daarin heeft getroffen waren met name die jonge mensen, die in een parkje of op een pleintje stonden of zaten te muciseren. Dikwijls met heel eenvoudige hulpmiddelen. Om zo wat geld bij elkaar te sprokkelen. Maar misschien ook wel om op die manier deze stad leefbaarder te maken en door deze prachtige muziek een blijde sfeer te verspreiden.

Wat betekent het als we zeggen dat het goed met ons gaat? Dat het ons aan niets ontbreekt? Of dat we kans zien een bijdrage te leveren aan de leefbaarheid van deze wereld?

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.