Is er een andere, diepere werkelijkheid dan de werkelijkheid, die we in onszelf met ons meedragen? Bestaat er zoiets als een "waarheid", die méér geldigheid heeft dan de waarheid, die we voor onszelf in de loop van jaren hebben opgebouwd? In een reeks televisieprogramma's onder de titel "Vertrouwd en o zo vreemd" heeft de VPRO de kijkers onlangs geconfronteerd met de raadsels van het menselijk geheugen. Beelden: we dragen ze allemaal met ons mee. Herinneringen van vroeger. Van de plaats waar we opgroeiden, de straat waar we leerden fietsen, de weg naar school, de mensen. Sommige gebeurtenissen staan in ons geheugen gegrift: ze hebben ons bepaald.
Maar hoe betrouwbaar zijn die beelden? Hoe vervormd? Hoe hebben we, zonder het te beseffen, die beelden omgevormd tot onze eigen geschiedenis? Wat zijn we vergeten? Wat hebben we "gewist" uit ons geheugen?

Naarmate mensen ouder worden lijkt het wel alsof de wereld van herinneringen zich verwijdert van de realiteit; alsof er een kloof groeit tussen de innerlijke wereld en de wereld om hen heen. Je loopt op die manier de kans te horen te krijgen dat je niet meer van deze wereld bent. Onze oordelen zijn in feite vaak vooroordelen, gevormd door herinneringen. Onze "waarheid" is geworteld in beelden, die we al heel lang met ons meedragen. Als je niet uitkijkt raak je gevangen in die beelden van weleer: mensbeelden, Godsbeelden, denkbeelden: ze kunnen als het ware tussen ons en de werkelijkheid inschuiven. Onze tijd is alleen te verstaan als we bereid zijn om de beelden, die we met ons meedragen, los te laten; zo moeten we ook, als we elkaar werkelijk willen ontmoeten, het beeld dat we van elkaar hebben eerst loslaten om ons vervolgens steeds weer opnieuw te verdiepen in elkaars wezen.

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.