Onlangs las ik over een heilige in Engeland: een zeker Julia uit Norwich. Een vrouw, van wie we niet zo gek veel weten. Maar wel dat ze, toen ze geteisterd werd door een zware ziekte, besloot om zich af te zonderen. En ze besloot om haar leven in afzondering te wijden aan de vraag naar de betekenis van haar ziekte. De enige verbinding die ze nog had met de buitenwereld was een raam.

Wat mij in het verhaal trof was dat het resultaat van haar afzondering was, dat steeds meer mensen haar bezochten: door het raam vroegen ze haar om raad. En de roep over de wijsheid van Julia werd steeds luider.

Gebeurt het niet vaak, dat een mens soms veel gaat betekenen, juist door zich te concentreren op weinig? Is het vaak niet beter om met toewijding en overgave kleine dingen te doen dan je te richten op al te ambitieuze plannen?

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.