Wanneer je praat met depressieve mensen komen vaak jeugdherinneringen boven. En het is me wel eens opgevallen, dat ook deze herinneringen vaak illustreren, dat er ook toen al weinig reden tot vreugde was. Is er een verband tussen de herinnering en de wijze waarop mensen over de toekomst kunnen denken? Zou het zo zijn dat zonder goede herinneringen ook de toekomst er somber uitziet?

Het zou wel eens van levensbelang kunnen zijn om gelukkige momenten in je op te nemen. Ik vroeg eens iemand of ze zich kon herinneren hoe ze zich op haar trouwdag had gevoeld. Het antwoord luidde ontkennend: de datum en vele feitelijke bijzonderheden wist ze nog precies. Maar niet, hoe ze zich had gevoeld. We zijn vaak gespitst op "feiten"; maar hoe we een situatie beleven, of hoe die ons aanspreekt - dat benoemen we niet, en onthouden we klaarblijkelijk dan ook niet. Zouden we ons daarin niet kunnen oefenen? Mogelijk kan dit ons helpen als het erom gaat om ook met de nodige fantasie uit te kijken naar de toekomst....

Naar de volgende pagina

Terug naar de indexpagina

Reactie? Zend een E-mail

© A.E.J. Kaal, 2003.